ห้องพักโรงแรมริมชายหาดเงียบเกินคาด เสียงแอร์เบา ๆ ผสมกับเสียงคลื่นลอยมาไกล ๆ จากกระจกบานเลื่อนที่ยังเปิดม่านไม่สนิท
ไฟในห้องไม่เปิด มีเพียงแสงจากโคมบนหัวเตียงที่ยังเร่งความอบอุ่นให้ห้องเล็ก ๆ ดูมีชีวิต
ผ้าขนหนูบนตัวเพิ่งเช็ดผมเสร็จ ร่างเปลือยที่สะท้อนในกระจกเงา ดูไร้สีสันเหมือนวิญญาณคนที่แค่ใช้วันหยุดให้หมดไปอีกวัน
เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นสองครั้ง
ไม่ได้สั่งรูมเซอร์วิส ไม่ได้เรียกใคร ไม่ได้บอกใครด้วยว่ามาพักที่นี่
เมื่อเปิดประตูออกไป สิ่งที่เห็นทำให้ทุกอย่างในหัวหยุดลงชั่วคราว
เธอยืนอยู่ตรงหน้า สวมเสื้อคลุมบางเฉียบ ผมดำยาวตรง ตาเรียวคม รอยยิ้มบางที่ไม่ได้ยั่ว แต่กลับเร้าอย่างบอกไม่ถูก
“มีคนจองไว้น่ะค่ะ ห้องนี้ หมายเลขตรง”
เสียงเธอนุ่มลึก ราบเรียบ แต่มีอะไรบางอย่างในน้ำเสียงที่ชวนให้กลืนน้ำลาย
“ผมไม่ได้เรียกนะ”
“แต่ชื่อคุณ อยู่ในระบบค่ะ” เธอพูดพลางยื่นมือถือให้ดู หน้าจอแสดงข้อมูลการจอง พร้อมชื่อจริงของผม
มันชัดเจนจนเถียงอะไรไม่ออก…
